- höcət
- <ər.>1. is. Öz dediyindən, əməlindən, xasiyyətindən əl çəkməmə; inad, inadkarlıq, tərslik. <Rüstəm kişi:> Nə höcətsən, ay arvad! Deyirlər, yemlə, yemlə, vəssəlam! M. İ.. <Hatəmxan ağa:> Sən onu tanımırsan, məgər ki, necə höcətdir. M. F. A.. Höcət etmək – öz tərsliyindən, inadından əl çəkməyərək mü- bahisə etmək; höcətləşmək. Bu yeddi nəfər isə hələ höcət edirdi. Ə. Ə.. // Mübahisə, çəkişmə, dava. Əgər iki tazı bir dovşan tutsaydı, tazı sahibləri arasında höcət və dava başlanardı. H. S.. Maralın . . höcəti də həmin bu kötüyün üstündə olmuşdu. Ə. Ə..2. sif. İnadkar, inad, inadcıl, tərs, höcətçi. <Leyla xanım:> Mən qorxuram, Rəhim kişi məni xataya sala, höcət adamdır. N. V.. <Sərvinaz Nəcəfalıya:> Elə bil bu ata uşağının hamısı anadan höcət z., hirsli gəlib. B. Bayramov.◊ Höcəti kəsmək – aradakı mübahisəni, davanı həll etmək. Hatəmbaba <Sənəm və Qənbərin> höcətini kəsdi. Ə. Ə..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.